Je suis Charlie. Que dois-je faire? (Dutch)

Na de aanslag bij Charlie Hebdo, wil ik iets doen. Maar wat is dat eigenlijk: ‘iets doen’? Dagboek van een worstelaar.

Stephen Strydom (via @stephen_strydom)

7 januari, 12.30 uur

Ik hoor op de radio dat er een aanslag is geweest op Charlie Hebdo. Charlie Hebdo? Nooit van gehoord. Er is nog veel onduidelijk. Ik zou willen zeggen dat ik meteen aan radio, tv en internet geplakt zit, maar dat is niet waar. Ik ga de stad in.

7 januari, 21.00 uur

Ik kom thuis en begin meer te lezen over de aanslag. Het schokt me, maar het raakt me niet diep. Ik leef in een wereld waarin nieuws entertainment is geworden en entertainment nieuws. Bijna niets raakt nog diep. Ik probeer de bovenstaande tekening te tweeten. Het WiFi signaal is te zwak. Ik ga naar bed en besluit het morgen nog een keer te proberen.

8 januari, 8.00 uur

Zoals vaker, komen de beste gedachten onder de douche. Dit is niet oké. Ik móet iets doen. Al is het maar om mezelf wakker te schudden. In een tijd waarin alles snel gaat, besluit ik het meest waardevolle te geven dat ik heb: tijd. Ik ga alle tijd nemen om alles te lezen, kijken, luisteren wat ik kan vinden over #CharlieHebdo.

8 januari, 16.00 uur

Ik heb de hele Volkskrant gelezen, Twitter uitgeplozen, DWDD gezien. Ik weet alles en voel me duizelig. Met een hoofd vol watten loop ik doelloos door de stad. Ik voel verdriet, machteloosheid, hoofdpijn. Dit heeft geen zin. Ik weet alles, maar begrijp niks. Ik weet alles, maar heb nog niet nagedacht. Ik weet alles, maar heb nog niks gedáán.

8 januari, 17.00 uur 

Ik besluit iets te maken. Als een klein standbeeld voor de slachtoffers. Om te laten zien dat ik boos en verdrietig ben. En dat ik mateloos veel bewondering heb voor mensen die durven te zeggen wat ze denken. Ik vind het al moeilijk genoeg om te zeggen wat ik denk zonder een gun op me gericht.

Goed, ik ga iets maken. Maar wat? Ik wou dat ik satirische stukken kon schrijven. Of een rake cartoon kon tekenen. Ik probeer een goede grap te bedenken, maar ik ben een grappenmaker van likmevestje. Ik besluit iets te schrijven.  

8 januari, 20.00 uur

Mijn cynisme neemt de overhand. Waarom wil ik nu opeens iets doen, terwijl ik vaak genoeg de krantenpagina omsla en doorga met mijn leven? En wat verandert er eigenlijk als ik iets maak? En wat ben ik trouwens aan het navelstaren. Dit gaat niet over mij.

8 januari, 21.00 uur

Net als met de douche, komen goede gedachten vaak in gesprek met mijn moeder. We bellen een uur. Over dat niets doen ook een keuze is. Dat je soms iets doet om iets te doen, al heeft het geen direct gevolg. Dat iedereen iets doet op zijn eigen manier: een stille tocht, een tekening, een gedachte. Dat wij ook al iets doen, puur door hierover te praten.

9 januari, 11.00 uur
Mijn standbeeldje is af. Ik voel me gezegend dat ik in een land leef waar ik dit mag maken. Waar ik mag nadenken en twijfelen, cynisch en idealistisch zijn. Hulde aan iedereen die deze vrijheden tot het uiterste gebruiken en verdedigen.

Je suis Charlie.